Todd Defren schreef in een artikel over SMO, dat overigens niet spannend is de grappige tekst: …they may even discover that “del.icio.us is not a porn site”, “Technorati is not a gadget blog” and “Second Life is not about your midlife crisis.”
Op zijn eigen website verscheen vandaag een verwijzing naar een artikel over geloofwaardigheid op internet. Natuurlijk is dat nu weer actueel door de ontmaskering van LonelyGirl15. Deze vraag stellen communicatiemanagers mij vaak tijdens workshops over weblogs.
Zelf kijk ik naar een combinatie van factoren zoals bereik (bezoekers), links (naar die sites) en historie (hoe lang bezig? hoe vaak postings?). Soms Google ik de site en de redacteuren. Zeker niet volledig maar geeft wel een goede indicatie.
In het artikel wordt het fascinerende voorbeeld gegeven van Google dat nieuws aggregeert vanuit nieuwswires op basis van algoritmes. Dat betekent dat, zonder menselijke controle, een fout er best in kan sluipen, dat killing is voor de geloofwaardigheid van een medium.
Hier ligt ook een taak en verantwoordelijkheid voor de huidige PR-bureaus: hoe kunnen zij online, social en tradiotionele media gevalideerde informatie garanderen? En even belangrijk in een tijd van actieve ontvangers die razendsnel informatie ‘door-distribueren’: beveiligen. Een cijfertje veranderen in een bericht over jaarcijfers kan immers verregaande consequenties hebben…
Ook NY Times berichtte over dit onderwerp gisteren. Hier wordt dieper ingegaan op het feit dat ontvangers zich op een bepaalde manier bedonderd voelen als blijkt dat een adverteerder met commerciele bedoelingen achter een viral of teaser zit. Zoals Andy Sernovitz van WOMMA zegt: “Advertisers who want to generate interest in a product with a mysterious teaser campaign may tread lightly around consumers who feel increasingly duped by fake videos and covert viral marketing efforts”.
Vaak zijn teasers (U Kent Ze Wel: die abriposters zonder afzender of gele kabouters in het straatbeeld, zucht) bedoeld om offline media-aandacht te genereren (Met deze stunt halen we de voorpagina van de Telegraaf, aaargh) of mensen aan het praten te krijgen, mond-tot-mondreclame te stimuleren. Adverteerders moeten zich realiseren dat met een teasercampagne helemaal niet over het merk of het nieuwe product wordt gepraat. Men praat over de campagne. Vergelijk het met de klassieke (en creatief briljante) Centraal Beheer commercials: iedereen kent de commercials, weinigen kennen de afzender (laat staan de propositie).
Enfin, we hadden het over de geloofwaardigheid van een bron en manieren om originele content te beschermen. Wellicht is XPRL een oplossing. Hier meer.